Ayaz

1. ‘açık havada çıkan kuru soğukʼ; 2. ‘(gece için) soğukʼ

  ~ Az ayaz. -Tkm ayaz ‘soğuk, ayaz, kuru soğuk; donʼ. -Nog ayaz ‘soğukʼ. -KKJp ayaz ‘soğukʼ. -Krg ayaz 1. ‘temiz, duru, açıkʼ; 2. ‘soğukʼ. -TatK ayaz ‘açık (hava)ʼ. Tatarcada ayas olarak da geçer. -Alt, Tel, Sağ, Şor ayas ‘açık, duru, bulutsuzʼ. -Hal hayāz < hayaz. -Çuv uyar ‘açık (hava)ʼ.

Orta Türkçede ayas olarak da geçer. Ancak çağdaş diyalektlerdeki biçimler ve özellikle Çuvaşçada kullanılan uyar biçimi göz önüne alınırsa, bu sözün sonundaki ünsüzün z olduğu açık olarak anlaşılır. Eski Kıpçakçada da ayaz olarak kulanılır. < ay+ -(a)z eki. Rumcaya ἀγιάςι olarak geçmiştir (Andriotis: EL 4). Bang: KOsm 4: 18-19; Deny: Grammaire 582; Németh: NyK 47: 65; Ramstedt: Formenlehre 224-225; Räsänen: MTS 113; Egorov: ÊS 280; Doerfer: TMEN 628; UAJb N.F. 1, 95; Clauson: ED 276 (Çuvaşça uyar biçimini vermemiştir); Sevortyan: ÊSTJa 1974, 102-103.