Ayık

1. ‘sarhoşluğu veya baygınlığı geçmiş olanʼ; 2. ‘anlayışlı, uyanıkʼ

  ~ Az ayıg. -TatK ayık. -Kzk ayık. -KKlp ayık. -Bşk ayık. -Çuv ură < *aδıg ‘nüchtern’ (Poppe: UJb 6: 95).

~ OT adığ ‘ayık’. Eski Kıpçakçada ayık, ayuk olarak geçer. Eski Türkçe *ad- kökünden geldiği anlaşılıyor. Clauson’un açıkladığı gibi bu kök Türkçede ay- olarak saklanmıştır. Egorov: ÊS 275; Clauson: ED 46a; (Çuvaşça ură biçimini vermemiştir); Sevortyan: ÊSTJa 1974, 113-114; T.T.: TDAY 1975-1976, 283; Kałużyński: RO 32: 93.