Alay

1. ʻherhangi bir törende veya gösteride yer alan topluluk’; 2. ʻüç tabur ve bunlara bağlı birliklerden oluşan asker topluluğu’ ~ Az alay ‘topluluk, kalabalık, kitle’. < R ἀλλάγιον. Türkçede halay biçimi de kullanılır. bk. halay. Türkçeden Arapça, Farsça gibi komşu dillere de geçmiştir (Halasi-Kun: AO 5: 22). Miklosich: TE 245; Wittek: Mentesche 25. s. 1. not; Köprülü: THİTM 1: 277, 281; Németh: ALH 3: 434; NyK 56: 119, 354; Doerfer: TMEN 523; UAJb N.F.l: 104; Räsänen: V 15b (< al- ʻnehmen’ !); Symeonidis: Gr 171/ 7; Sevortyan: ÊSTJa 1974, 132-133; Tietze - Tekin: Erdem 5: 289/28.